Wijsheid van de Dalai Lama
Deze uitspraak doet me denken aan de hype die 'Mindfulness' heet. Deze in wezen boeddhistische meditatietechniek is een aandachtstraining. Opgefokte, opgebrande westerlingen gaan en masse in het heden leven, zich niets meer aantrekken van het verleden, niet meer piekeren over de toekomst. Ze zitten braaf op hun meditatiematje en doen hun uiterste best om de tijd te vergeten waardoor ze nog meer stress opbouwen dan ze al hadden. Zeg nu, welke rond rennende, aan tijd verslaafde westerling kan zomaar wat tijd gaan verdoen aan het doen verdwijnen van de tijd? Dat is toch een illusie.
“There
are only two days in the year that nothing can be done. One is called
yesterday and the other is called tomorrow, so today is
the right day to love, believe, do and mostly live.”
Deze uitspraak doet me denken aan de hype die 'Mindfulness' heet. Deze in wezen boeddhistische meditatietechniek is een aandachtstraining. Opgefokte, opgebrande westerlingen gaan en masse in het heden leven, zich niets meer aantrekken van het verleden, niet meer piekeren over de toekomst. Ze zitten braaf op hun meditatiematje en doen hun uiterste best om de tijd te vergeten waardoor ze nog meer stress opbouwen dan ze al hadden. Zeg nu, welke rond rennende, aan tijd verslaafde westerling kan zomaar wat tijd gaan verdoen aan het doen verdwijnen van de tijd? Dat is toch een illusie.
Onze
maatschappij is letterlijk aan tijd verslaafd.
De
wekker is de eerste die je bewustzijn met tijd confronteert. Voordien
lag je in een tijdloze droom als plots die schelle bel je naar de
tijd terugroept.
De
klok krijgt greep op je als je half wakker op een drafje de badkamer
hindernis neemt. Tijd voor ontbijt blijft er niet want de kinderen
moeten op tijd op school zijn. Ook zij worden afgejakkerd want jij
als ouder wordt veroordeeld als ze de eerste minuten van de les
missen. Hoe staan we niet te trappelen van ongeduld als de trein,
tram of bus niet op het aangekondigde uur komt aanrijden. Hoe
ergerlijk als de door GPS aangestuurde borden zwart blijven, waardoor
we de trage gang van de bus door de ochtendspits niet minuut per
minuut kunnen volgen.
We
putten onszelf uit in onze pogingen om de klok te slim af te zijn
door een leven van achtenveertig uur in een klok van vierentwintig
uur te stoppen.
Op
het werk aangekomen, op tijd natuurlijk, hossen we heen en weer
tussen vergaderingen en deadlines (het woord alleen al) Zou je echt
dood gaan als je niet op tijd met je project over de eindmeet holt?
Het
is toch compleet geschift, en dat bedoel ik letterlijk, dat mensen
die in zo'n maatschappij moeten leven gaan leren hoe ze de tijd
kunnen vergeten op hun meditatiematje.
