Oudjaar
2000 middaguur. 'Happy New Year'!
Mails
uit Australië en Nieuw-Zeeland herinneren me eraan dat het nieuwe
millennium binnen twaalf uur ook voor ons, in Europa werkelijkheid
wordt. Een gevoel van vervreemding overvalt me, net zoals altijd,
wanneer ik naar vrienden of familie 'in den vreemde' telefoneer. Wij
worden wakker, zij gaan slapen. Wij gaan slapen, zij worden wakker.
Met mijn ratio en kennis weet ik dat de aarde om de zon wentelt en
dat de dag- en datumlijn in een verzonnen meetsysteem minuut per
minuut, dag na dag verder schuift over de tijdzones.
Zolang de
beschaving niet in overdrive ging, voelde de trage reiziger te voet,
te paard of per boot niet dat zijn tijd langzaam maar zeker verschoof
tegenover de tijd van de thuisblijver. Een brief was minstens enkele
weken, zo niet enkele maanden onderweg. De bruuske confrontatie met
het tijdverschil kon de reiziger en de thuisblijver niet van hun
stuk brengen.
Nu de wereld een dorp is geworden en we met het vliegtuig tegen
de klok in kunnen vliegen, brengt onze tijdrekening me in verwarring.
Zeker op een keerpunt in de geschiedenis als het jaar 2000, als de
drie laatste cijfertjes van het jaartal, op '000' draaien. Het cijfer
'0' is in onze cultuur het nulpunt, het begin. Daarom wellicht dat
keerpunt.
Uur na
uur toveren satellieten via de ruimte, het ene grandioze vuurwerk na
het andere op het scherm, alsof het feest nooit zal eindigen.
Vierentwintig uur later is het nieuwe jaar voor iedereen een feit en draait de
aarde onverstoorbaar door. De zon belicht opnieuw de datumlijn en
doorkruist een nieuwe dag op de kalender: dag 1 in het nieuwe
millennium.
