Een surrealistische fantasie

Nog een schrijfsel over 'tijd'

DROOMTIJD

Gedragen door de thermiek boven de gloeiend rode kiezel, Uluru genaamd, ontketen ik het eerste volk van dit continent. Ik ben de slang, de kangoeroe, de emoe, de dingo.

Ik vlieg. Ik droom.

Hete wind raast in mijn oren. Schitterend licht lokt me hoger en hoger in het blauwe. Het rode is nu ver weg. Het blauw verdonkert, wordt indigo, wordt zwart. De Melkweg leidt me naar de diepste spelonken van de ruimte, waar de dromen ontstaan die de aarde hebben gevormd. In de ruimte ben ik niets, ik weeg niets, materie verdwijnt in het zwarte gat en ik zweef in het spoor van mijn droom.

Lachvogels lokken me terug naar de aarde, de blauwe planeet met de rode kiezel. Het zwart vervaagt, wordt weer indigo, de sterren vervagen, het licht keert terug en ik duik als een arend naar zijn prooi, naar Uluru. Rond de rots staan de stammen van Australië. Uit duizend didgeridoos klinkt de oertoon van moeder Aarde, de diepe toon die al je organen doet vibreren in harmonie met de aarde.

Ik ben de slang, de kangoeroe, de emoe, de dingo.

Ik ben elk element van de droomtijd en elke breuk, elke groef, elke holte in de heilige rots is een spoor van mijn verhaal. Ik wijs de weg terwijl ik droom.

Tijd bestaat niet in de droom.